Lucyna Rams

Magdalena Czernicka

coraz więcej inaczej

tak łatwo mówić o opuszczonych kapeluszach
w tłocznych pokojach - pierwszy z nich upatrzyć
to tak pięknie - jakby umrzeć. widziano rękę zamykającą
drzwi lub skupioną nad jajkiem w kieliszku
stworzoną precyzyjnie by machać - aż do nasycenia,
lustro z kobieco - męską twarzą dotykające oczu - przez chwilę
naprzeciw swojego grzechu. i wolną gałąź zamówioną
dla pustego ciała kiedy oddechem czyimś kończyło się światło.

tak trudno wchodzić w siebie codziennie i istnieć
całkiem inaczej - kątem pokoju - próbować żyć
z dziesięciocentymetrowym bogiem przybitym
do ściany dla zadowolenia. słyszeć krzyk istniejący
i nie istniejący - jak głos na dworcu - zagubiony,
ciszę wydartą pustym kartkom - blednącym
kiedy człowiek o którego pytają pyta się sobą najbardziej

tak ludzie tutaj codzienność nadrabiają fantazją

w szafie powietrze pustych marynarek

zbyt świeże - wchłaniać wilgoć prześcieradła kilometrami
przyznając się do opuszczonego wieszaka. mam odwagę powiedzieć
wtedy, że zakochałem się w twojej spermie zaklinając śmierć,
którą przyniosła zeszłej niedzieli. czasami warto pogadać
o dupczeniu albo umrzeć, zapominając w piersiach ostrego bólu.

boję się zaglądać wstecz kiedy kładziesz się koło mnie jakby
z obowiązku - upycham się w szpary pomiędzy kolorowymi
paskami twojego swetra. tak bliżej. nie marznę. to zbyt posunięta
zuchwałość - głaskać męskie uda - mógłbyś się wtedy nieźle zabawić,
walcząc z narastającymi mdłościami. a jednak zawsze trzeba
od czegoś zacząć i niepotrzebnie skończyć w nieodpowiednim momencie.

kreską zwyczajnie po mnie

gnij zuchwała zdziro
wyryta z wrzaskiem
patykiem po wodzie
i nie pluj wyuzdaną prawdą
notorycznie
na chwałę zlepku gliny
niestarannie wygniecionego w ja.

nie zamierzam być twoim twórcą.

zdechnij podła kreaturo
zeszklona w cud
na talerzu błyszcząca gonadą
i nie śliń dozgonnym przywiązaniem
w imię zagubienia
nie w porę

nie nienawidzę smakować podłości.